Meta-moro med Nicolas Cage

FILM: Nicolas Cage spelar «Nick Cage» i tøysete metafilm om Hollywood og falmande stjerner.

THE UNBEARABLE WEIGHT OF MASSIVE TALENT

Kinopremiere: 29.04.2022. Med: Nicolas Cage, Pedro Pascal, Tiffany Haddish, Neil Patrick Harris. Sjanger: Action / Komedie. Regi: Tom Gormican. Nasjonalitet: USA, 2022. Aldersgrense: 12 år. Lengde: 1 time, 47 minutt.

Ideen er morosam og god: Nicolas Cage, som har hatt ei, ehm, variert filmkarriere i spennet mellom å vinna Oscar for beste mannlege skodespelar i «Leaving Las Vegas» (1995) til å ha spelt i ein haug filmar du ikkje har høyrt om det siste tiåret, spelar Nick Cage. Altså seg sjølv. Altså ein skodespelar som var superstjerne, men som ikkje nødvendigvis funklar like sterkt lenger – og slit med det.

Det vil seia: Nicolas Cage og «Nick Cage» er sjølvsagt ikkje éin og same person. Dette er ingen dokumentar, men ein ironisk, tidvis morosam film som tullar både med Cage, med Hollywood, med actionkomedieformatet og med filmstjerners karrierekurver.

Og, sei kva du vil om Nicolas Cage, men velutvikla sjølvironi har han i alle fall.

Filmen handlar altså om den fallerte, forgjelda og særs sjølvsentrerte Nick Cage, desperat etter å få den rette rolla som kan få han på høgda igjen. Imens er han ein ganske så patetisk figur, som blant anna ikkje imponerer i farsrolla.

Pengenaud får han til å takka ja til å kasta glans i ein bursdag på Mallorca, i regi av milliardæren Javi (Pedro Pascal). Der startar ein bromance med utgangspunkt i felles kjærleik til film. Her er gangsterar, våpensmuglarar, CIA, forvekslingskomedie og aukande actionvolum.

Første halvdel er langt betre enn siste halvdel. I starten kjennest ideen frisk og kreativ. Men så er det som om dei gode ideane tek slutt. Eg mista heilt interessa mot slutten.

Moroa ligg i metakommentarane, både til Cages eigne filmar, men også til heile filmskapinga. Hollywood elskar jo å laga filmar som diskuterer film og Hollywood, og ei heil stund er det ganske underhaldande for oss vanlege filmsjåarar også.

Sidan filmen levde opp til mitt viktigaste krav til komediar – eg lo fleire gonger – skal eg vera snill og trilla ein firar. Sjølv om dette berre er tull og tøys.