Tankevekkande Oscar-kandidat

FILM: Tunisiske «The Man Who Sold His Skin» blei nominert til Oscar som årets beste film. Det er forståeleg.

Denne artikkelen er over ett år gammel

THE MAN WHO SOLD HIS SKIN

Kinopremiere: 01.10.2021. Med: Yahya Mahayni, Dea Liane, Monica Bellucci, Koen de Bouw, Darina Al Joundi, Christian Vadim. Sjanger: Drama. Regi: Kaouther Ben Hania. Nasjonalitet: Sverige / Frankrike / Tyskland / Belgia / Tunisia, 2020. Språk: arabisk/engelsk/fransk. Lengde: 1 time, 44 minutt.

Her får du ein vri på flyktningproblematikken (frå Syria) som du aldri har sett før: Etter at ein stormforelska Sam Ali (Mahayni) i pur glede har sagt ting offentleg som ikkje er akseptabelt i Assads Syria, må han flykta. Både frå familie, heimland – og kjærasten han er så glad i.

Han hamnar i Libanon. Og i det håplause limboet så mange flyktningar hamnar i, med håplause framtidsutsikter. Men så møter han den verdskjende kunstnaren Jeffrey Godefroi (De Bouw) som har ein radikal, kunstnarisk idé: Dersom Sam lar kunstnaren tatovera eit Schengen-visum over heile ryggen hans, vil ressurssterke Godefroi kunna hjelpa han ut av håpløysa, inn i EU, inn i fridomen.

Dermed blir mennesket Sam gjort om til eit kunstobjekt, vist fram på prestisjetunge kunstgalleri. Han er til sals, som ei anna vare, for rike samlarar.

«The Man Who Sold His Skin» reiser mange interessante spørsmål, både om kunst, menneske, fridom og flyktningproblematikk. Det blir laga mange reportasjar, filmar og bøker som fortel dramatiske og tragiske historier om flyktningar, men Kouther Ben Hanias vri er djupt original og løftar fram ei rekke problemstillingar eg ikkje hadde tenkt på før. Også om kunst.

Og sidan me er i kunstens verd, er det kanskje ikkje overraskande ein svært vakker film å sjå på, reint estetisk.

Og alt dette hadde ikkje vore særleg til hjelp om me ikkje kom inn på Sam, fortvilinga hans, forsøket hans på å få kjærasten sin – som heller ikkje er fri i sitt liv. Ja, og så er det ei historie som tek interessante, nye vendingar – og byr på ein fiffig vri til slutt.

Det er ikkje så ofte me ser tunisisk film på norske kinoar. Men for den som ikkje er i James Bond-segmentet dei komande vekene, kan eg trygt tilrå eit par reflekterte timar på kino for å sjå mannen som selde ryggen sin. Og nesten sjela.